Σήμερα βγήκε απ' το νοσοκομείο. 82 χρονών, πρώτη φορά μπήκε σε νοσοκομείο για τον εαυτό του. Κανείς δεν πιστεύει την ηλικία του όταν τον κοιτάει. Όταν με είδε, με αγκάλιασε με δάκρυα να τρέχουν στα μάγουλα του και μου είπε "Ακόμα και τα λιοντάρια καμιά φορά κλαίνε." Από μικρός τον φώναζα λιοντάρι. Μου διηγήθηκε την περιπέτεια του με απορία και ενθουσιασμό, καθώς όλα αυτά είναι πρωτόγνωρα για εκείνον στην μακρόχρονη ζωή του. Με συγκίνηση και υπερηφάνεια και αγάπη. Δεν δεχόταν να φορέσει μπλούζα γιατί του αρέσει που τον φυσάει ο αέρας ξανά. Δεν δέχτηκε να κάτσει στο νοσοκομείο, προτιμάει να ρισκάρει παρά να λείψει από το περιβάλλον του, από την ζωή που έχει χτίσει. Τον καταλαβαίνω. Ποιος θα 'θελε εξάλλου να μείνει άλλη μία στιγμή ανάμεσα σε ερείπια που στην πραγματικότητα είναι πολύ νεαρότερης ηλικίας; Ποιος περήφανος άντρας προτιμάει να κάτσει να αποφασίζουν γι' αυτόν άλλοι;
Ελπίζω μία μέρα να του μοιάσω έστω και στο ελάχιστο.
Σήμερα πήρα μια απόφαση. Θέλω να πεθάνω όρθιος, ακόμα κι αν είναι να πεθάνω αύριο. Θέλω όμως εκείνη την στιγμή το κεφάλι μου να κοιτάει ψηλά και να νιώθω τον άνεμο στο πρόσωπό μου. Αυτό θέλω περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στον κόσμο. Μόνο αυτό.
