Memories they haunt me they follow me, till the day I die...

Το Σάββατο βγήκα το βράδυ. Πήγα Underworld και έλιωσα στο χορό με την Meggie, τον Φοίβο και την Ιωσηφίνα. Ήταν κι ο Βαγγέλης και κάτι άλλα παιδιά. Έφυγα πιο νωρίς (κατά τις 4) γιατί έπρεπε να γυρίσω, να κάνω ένα μπάνιο και να αλλάξω. Στις 6 ακριβώς έπρεπε να δώσω το παρόν στο 1ο Γυμνάσιο, γιατί με είχαν καλέσει για εφορευτική επιτροπή στις δημοτικές εκλογές.

Στις 6 παρά ξεκίνησα από το σπίτι. Είναι πολύ ωραία τέτοια ώρα. Φόρεσα τα ακουστικά του κινητού μου και άνοιξα το ραδιόφωνο. Έβαλα Atlantis και άκουσα μία γνώριμη μελωδία. Το τραγούδι ήταν De Facto και θυμήθηκα που το άκουγα πολύ τις εποχές του Γυμνασίου. Θυμήθηκα που το άκουγα με έναν τότε κολλητό μου, τον Αλέξανδρο, που αργότερα θα μας χώριζε μια κοπέλα και ακόμα δε μιλιόμαστε από τότε. Θυμήθηκα που το ακούγαμε στο δωμάτιο μου και πηδούσαμε πάνω στο κρεββάτι μου, παριστάνοντας ότι κάναμε stage-diving (αθώες εποχές). Το επόμενο ακριβώς τραγούδι ήταν - προς μεγάλη μου έκπληξη και χαρά - to "Να τους δω να τρέχουν" από το θρυλικό πρώτο EP των Terror X Crew "Επαναστάτες της υπόγειας σκηνής". Κι αυτό το άκουγα στο γυμνάσιο, τότε που ακόμα έλεγες "μ' αρέσει το hip-hop" και νόμιζαν ότι είναι κάποιο είδος ινδικού φαγητού. Θυμήθηκα έναν άλλο κολλητό μου, τον Σπύρο, με τον οποίο ακόμα βρισκόμαστε πολλές φορές. Τότε κάναμε παρέα κάθε μέρα και όταν είχαμε πρωτοαγοράσει το συγκεκριμένο cd, πετάγαμε στα ξεκάρφωτα ο ένας στον άλλο ένα "Τί είναι αυτό που θες;" και ο άλλος πάντα απαντούσε "Το μόνο που θέλω είναι, ναι, να τους δω να τρέχουν!". Ακόμα και τώρα όποτε ακούω κάποιον να λέει τη φράση "κάντε χώρο" μου 'ρχεται με τη μία στο μυαλό η συνέχεια "για τον μανιακό ριμαδόρο", λόγω αυτού του τραγουδιού.

Δεν ξέρω αν πρέπει να το χαρακτηρίσω ειρωνία το γεγονός ότι εκείνη τη στιγμή βάδιζα προς το παλιό μου γυμνάσιο και το ραδιόφωνο φαινόταν βαλτό να μου θυμίσει πράγματα... Έφτασα στις 6 ακριβώς και δυστυχώς ήμουν απ' τους πρώτους. Οι διάδρομοι του παλιού μου σχολείου ξαφνικά φαίνονταν πιο μικροί, το ίδιο και η παλιά μου τάξη, τα θρανία και οι καρέκλες. Να μη μιλήσω για το σοκ που έπαθα όταν κοίταξα απ' το παράθυρο και διαπίστωσα πόσο μικρό μου φαίνεται τώρα πια το προαύλιο... Ένιωθα πτώμα και ήμουν κι απ' τους πρώτους εκεί, περίμενα να έρθει κάποιος και να με διώξει, δεδομένου του ότι ήμουν αναπληρωματικό μέλος και δεν χρειαζόμουν πραγματικά (τελικά με κράτησαν μέχρι το βράδυ λόγω έλλειψης ατόμων). Αφού έπρεπε να περιμένω έβαλα ξανά το ραδιόφωνο, αυτή τη φορά συντονισμένο σε άλλο σταθμό: "It's been a hard day's night, I should be sleeping like a log"

Τελικά μάλλον το ραδιόφωνο είναι βαλτό. Δεν εξηγείται αλλιώς...