Thursday, May 28, 2009

Bless me father for I have sinned...

...it's been too long since my last confession...

Έχω καιρό να γράψω. Απ' την τελευταία φορά που έγραψα έχουν συμβεί πολλά. Καλά και άσχημα... Απ' την τελευταία φορά που έγραψα...

- Είμαι πάλι ελεύθερος. Πολίτης. Μπλε ταυτότητα. Δεν έχει κανείς πλέον εξουσία πάνω μου. Στο διάολο πια όλοι τους κι εύχομαι να μην τους ξαναδώ πουθενά. Απίστευτο συναίσθημα. Μπορώ πλέον να κάνω ό,τι θέλω. Ο λόγος που δεν το βροντοφώναξα αμέσως με το που έγινε και δεν μοιράστηκα την χαρά μου είναι ότι το βράδυ πριν απολυθώ, της 11ης Μαΐου...

- Έχασα μια φίλη. Αδερφή ενός κολλητού μου, μια κοπέλα με την οποία μεγαλώσαμε στην ίδια γειτονιά. Η κατάσταση στο σπίτι του απλά δεν περιγράφεται. Τώρα ο κολλητός μου είναι στην Κύπρο, όπου την έθαψαν, και δεν έχω τρόπο να επικοινωνήσω μαζί του. Και δεν ξέρω τι να πω. Απλά του είπα ότι τον αγαπάω κι αν με χρειαστεί είμαι εδώ.

On the lighter side of the force...

- Κουστουμαρίστηκα όπως βλέπετε και στις φωτογραφίες για έναν γάμο. Και μου άρεσε. Πάντα μ' αρέσει να δοκιμάζω διαφορετικά στυλ. Μάλλον είναι ο ηθοποιός μέσα μου.

- Πήρα το δίπλωμα της μηχανής και από κείνη τη μέρα είμαι συνέχεια βόλτες. Κάθε μέρα. Αν τύχει και δεν την πάρω μία μέρα μου λείπει πραγματικά. Χτες πήρα την Κατερίνα και πήγαμε βόλτα ως τον Άλιμο, αράξαμε στην παραλία, διακόψαμε τον Πέτρο απ' το φαΐ του να έρθει να μας βρει, μετά στον γυρισμό φτάσαμε ως το Φάληρο, χαθήκαμε, ξαναβρήκαμε τον δρόμο μας και μετά πάλι ως τα Πατήσια, διασχίσαμε όλην την Αθήνα. Ήταν γαμάτα.

I crave for the open road...

Wednesday, May 06, 2009

Περί τέχνης, ταύτισης και προσωπικών φόβων...

Όταν έχεις περάσει κάμποσο καιρό σε δραματικές σχολές και σε παρέες 'καλλιτεχνών,' ανάμεσα στις ατέλειωτες ανούσιες αμπελοφιλοσοφικές συζητήσεις ακούς και κάποιες ανέκδοτες ιστορίες για σημαντικά πρόσωπα της σκηνής και της οθόνης, άλλες φορές αληθινά γεγονότα, άλλες φορές 'ουρμπανιές,' μύθους που σκοπό έχουν να εντυπωσιάσουν, όπως ας πούμε είναι οι πολύ γνωστές ιστορίες που έχουμε ακούσει για τον Marilyn Manson, ότι έχει αφαιρέσει κάποια απ' τα πλευρά του για να μπορεί να αυτο-ικανοποιείται στοματικά, κτλ. Βέβαια ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις τι απ' όλα αυτά είναι αλήθεια σίγουρα...  (Αυτά με τον Manson δεν τα πιστεύω με τίποτα βέβαια...)

Όταν μιλάμε όμως για μεγάλους ηθοποιούς, σκηνοθέτες, συγγραφείς και για εμάς τους νέους φιλόδοξους που ελπίζουν να τους μοιάσουν, τότε δεν μπορείς παρά να ταυτιστείς με κάποια απ' αυτά τα άτομα και τις ανέκδοτες περιπέτειές που ακούς. Κάποιες φορές λίγο αστεία βέβαια, π.χ.
- Άκουσα ότι για να παίξει αυτόν τον ρόλο, ο De Niro έκανε ειδική δίαιτα κι έχασε 30 κιλά.
- Καταλαβαίνω, κι εγώ το ίδιο έκανα για να παίξω σε ένα θεατρικό...
- Εννοείς το kit-kat που αποφάσισες να μη φας για πρωινό;

Πέρα απ' αυτά όμως, είναι κάποιες φορές που απλά ακούς κάτι για την προσωπική ζωή ενός καλλιτέχνη και ταυτίζεσαι απόλυτα. Λες 'αυτό ακριβώς κάνω κι εγώ.' Προσωπικά, μου 'χει συμβεί τουλάχιστον δύο φορές που να θυμάμαι ακόμα.

Η πρώτη ήταν όταν άκουσα κάτι για τον Bertold Brecht και το διάσημο πάθος του για το κάπνισμα. Είναι κάπως ειρωνικό βέβαια το γεγονός ότι ταυτίζομαι σε κάποιο σημείο με τον Brecht, μιας και ασπάζομαι σε μεγάλο μέρος τις απόψεις του περί μη-ταύτισης, αλλά τέλος πάντων. Ένας δάσκαλος υποκριτικής μας είχε πει ότι σε περιόδους οικονομικής κρίσης, όταν ο Brecht σχεδόν δεν είχε να φάει, συνέχισε να καπνίζει τα σχετικά ακριβά πούρα του. Όταν τον ρωτούσαν 'γιατί δεν κόβεις το κάπνισμα για να κάνεις οικονομία;' απαντούσε 'δεν μπορώ, είναι το μέσο παραγωγής μου.' Ακριβώς αυτό νιώθω κι εγώ, εκτός από απόλαυση και εξάρτηση, για μένα το κάπνισμα είναι κάτι που έχω συνδυάσει με τη δημιουργικότητα, ας πούμε δεν μπορώ να με φανταστώ να γράφω ή κάτι τέτοιο χωρίς να έχω δίπλα μου ένα τασάκι και τα τσιγάρα μου. Αυτός είναι μάλλον και ο λόγος που πάντα έκανα την καλύτερη δουλειά σε επαγγέλματα όπου μου επιτρεπόταν να καπνίσω.

Η δεύτερη ιστορία και πιο σημαντική έχει να κάνει με όλη μου την ψυχοσύνθεση. Είναι ευρέως γνωστό λοιπόν ότι η Sarah Bernhardt, για πολλούς η μεγαλύτερη ηθοποιός που πέρασε απ' το θεατρικό σανίδι, είχε αυτό που λένε 'stage fright,' καθ' όλη τη διάρκεια της καριέρας της. Λένε ότι για να την ανεβάσουν πάνω στη σκηνή έφταναν σε σημείο να την σέρνουν, ενώ αυτή κρατιόταν με νύχια και με δόντια απ' όπου μπορούσε. Αισθανόταν μάλιστα τόση νευρικότητα, που πολλές φορές με το που έπεφτε η κουρτίνα στο τέλος του έργου λιποθυμούσε.

Όσοι με ξέρουν καλά, ξέρουν ότι είμαι άτομο το οποίο δεν αγχώνεται ποτέ και για τίποτα, ακόμα και σε ακραίες περιπτώσεις, παρορμητικό και αυθόρμητο που δε φοβάται να πάρει ρίσκα σε θέματα που άλλοι θα θεωρούσαν υψίστης σημασίας. Μόνες εξαιρέσεις είναι αυτές για μένα. Ο μόνος τρόπος να με αγχώσεις είναι να με βάλεις να παίξω κάπου. Ακριβώς πριν ανέβω πάνω στη σκηνή έχω τόσο άγχος, σε σημείο να με πιάνουν κρίσεις πανικού και να μην μπορώ να αναπνεύσω. Φυσικά όμως με το που ανέβω μου περνάνε όλα.

Έτσι ακριβώς μου συμβαίνει και με το γράψιμο. Για να κάτσω να γράψω πρέπει να περάσουν ώρες ή μέρες. Κατά κάποιον τρόπο 'φοβάμαι' να γράψω. Κάθε φορά που το αποφασίζω, υποσυνείδητα εφαρμόζω αυτό που έκανα μικρός όταν βαριόμουν να κάνω τα μαθήματα μου. Δεκάδες ηλίθιες δικαιολογίες περνάνε εκείνη την ώρα απ' το μυαλό μου για να αναβάλλουν την συγγραφή. Πραγματικά ηλίθιες, όπως: 'πρέπει πρώτα να φτιάξω ένα σάντουιτς γιατί πεινάω κι έχω πάνω από 20 λεπτά να φάω', 'πρέπει να δω το τελευταίο How I Met Your Mother γιατί έχω αγωνία για το τι θα συμβεί' (παρ' όλο που είναι sitcom σαν το Friends και συνήθως δεν συμβαίνει τίποτα σημαντικό), 'πρέπει να στείλω στην τάδε τη φωτογραφία εκείνη που μου είχε ζητήσει πριν ένα χρόνο και το έχω ξεχάσει' (και πιθανότατα το ίδιο κι αυτή) 'πρέπει να βάλω πλυντήριο' (κάτι που δεν έχω κάνει ποτέ), 'πρέπει να ελέγξω μήπως άφησα το γκάζι ανοιχτό' (δεν έχουμε), 'πρέπει να δω αν μπορώ να γλείψω τον αγκώνα μου' και άλλα τέτοια που είναι πραγματικά αμέτρητα. Συνήθως χρειάζομαι κάποιου είδους ώθηση, όπως μια προθεσμία, ή την Κατερινούλα που μου τα πρήζει (και συνήθως την γράφω την κακομοίρα). Βέβαια με το που ξεκινήσω, μετά δεν έχω σταματημό και οι ιδέες αποτυπώνονται πάνω στο χαρτί (στην οθόνη μου βασικά) με φρενήρη ρυθμό. Δεν ξέρω γιατί, ίσως όλο αυτό να με κουράζει πολύ ψυχικά κάθε φορά. Με μόνη εξαίρεση αυτό εδώ το blog, εδώ δεν έχω κανέναν δισταγμό να γράψω, ίσως γιατί δεν θεωρώ τέχνη το να γράφεις προσωπικές σκέψεις...

Όποιος κατάφερε πάντως να διαβάσει ως εδώ τα παραληρητά μου, έχει δώρο έναν πολυσυζητημένο funk-reggae πειραματισμό των θεών Zeppelin, που τραγουδάω σήμερα συνέχεια και αποδεικνύει ότι μπορούσαν να παίξουν τα πάντα.
Led Zeppelin - D'yer Mak'er