Friday, November 27, 2009

Top 20 Comics of the '00s

Ο φίλος Μανώλης Βαμβούνης του Leave Your Spandex At The Door καλεί τους Έλληνες bloggers που διαβάζουν comics να ψηφίσουν τα 20 καλύτερα comics της δεκαετίας που μας αφήνει. Προσωπικά, μου αρέσει να διαβάζω λίστες άλλων αλλά συνήθως δεν μπορώ με τίποτα να φτιάξω δικές μου. Ας πούμε, αν με ρωτήσεις ποια είναι η αγαπημένη μου ταινία ή το αγαπημένο μου τραγούδι, ειλικρινά δεν ξέρω να σου πω. Το ίδιο μάλλον θα συνέβαινε αν με ρωτούσες για το αγαπημένο μου κόμικ. Όταν μου λες όμως "πάρε την όχι και τόσο δημιουργική δεκαετία που πέρασε και διάλεξε τα 20 καλύτερα" είναι πολύ πιο εύκολο. Να μη σας κουράζω άλλο, αυτή είναι η λίστα μου (countdown φυσικά):

20. Cable & Deadpool

Πριν αρχίσει να πουλάει ο Deadpool περισσότερο κι απ' τον Spider-Man, ο Fabian Nicieza μας έδωσε αυτό το άκρως απολαυστικό run 50 τευχών που ισορροπούσε ανάμεσα στο τρελό χιούμορ του Merc-with-a-mouth και την πολιτική ατζέντα του - πεπεισμένου να σώσει την ανθρωπότητα - Cable a.k.a. Nathan Christopher Askani'Son Summers whatever. Το πιο απίθανο ζευγάρι σε ακόμα πιο απίστευτες περιπέτειες με άφθονη δράση.


19. Spider-Man/Black Cat: The Evil That Men Do


Ακόμα θυμάμαι όταν διάβασα τελείως τυχαία το πρώτο τεύχος αυτής της μίνι-σειράς και άρχισα να ενθουσιάζομαι όλο και πιο πολύ και στο τέλος γύρισα γρήγορα στην πρώτη σελίδα να δω ποιος ήταν ο συγγραφέας, ανακαλύπτοντας ότι δεν είναι τυχαίο που λατρεύω τον Kevin Smith. Θέλετε Spider-Man με τα κλασσικά του αστεία, αλλά και λίγο πιο πονηρό ύφος; Αυτή είναι η σειρά για σας.

18. The Umbrella Academy - Apocalypse Suite


Κάθε τόσο, κάποιος celebrity βγάζει ένα comic, γιατί ξέρει πως και μόνο το όνομά του στο εξώφυλλο θα πουλήσει. Και συνήθως είναι μάπα. Το original graphic novel του καλλιτέχνη Gabriel Ba και του τραγουδιστή του emo συγκροτήματος My Chemical Romance, Gerard Way αποδεικνύει ότι υπάρχουν εξαιρέσεις σ' αυτόν τον κανόνα. Η steampunk νουβέλα που μοιάζει σαν να έχει γραφτεί από τον Alan Moore, αν αυτός είχε γεννηθεί στα 80s είναι σίγουρο ότι θα ενθουσιάσει απ' τους λάτρεις του υπερηρωικού κόμικ μέχρι τα 15χρονα γκοθοκόριτσα. Τί άλλο μπορεί να κάνει και τα δύο;

17. League of Extraordinary Gentlemen


Και μιας και ήρθε στην κουβέντα ο Alan Moore, δε θα μπορούσα να μην συμπεριλάβω ένα έργο του στην εικοσάδα, κι ας έχει κάνει ελάχιστες δουλειές στα '00s. Για όσους δεν ασχολούνται και πολύ, ο Moore είναι η διάνοια πίσω απ' το V for Vendetta, το Watchmen και το From Hell. Ναι, αυτό που 'γινε ταινία με τον Johnny Depp. Και ναι, το παραπάνω έγινε κι αυτό ταινία με τον Sean Connery, την Nikita, τον Lestat και κάτι άλλους. Και ήταν μάπα. Και κανείς δεν τον αδικεί που δε θέλει να έχει καμία σχέση με τις ταινίες που βασίζονται στα έργα του. Ούτε καν τους παίρνει λεφτά. Στο συγκεκριμένο, όλοι οι ήρωες της βικτωριανής λογοτεχνίας - ο εξερευνητής Quartermain, η γκόμενα του Δράκουλα, ο καπετάνιος Νέμο, ο Τζέκυλ, ο αόρατος άνθρωπος - μαζεύονται να πολεμήσουν τον εχθρό του Sherlock Holmes. Καταπληκτικό. Μην το δείτε, διαβάστε το.

16. Batman: Hush


Δεν έχω κάτι εναντίον της DC, σοβαρά. Απλά ο,τι έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια το θεώρησα βαρετό. Κι επίσης πιστεύω ότι ο Morrison πρέπει να σταματήσει τα ναρκωτικά. Το Hush όμως του Jeph Loeb με τα τρομερά μολύβια του Jim Lee είναι συγκλονιστικό. Σε κρατάει μέχρι την τελευταία στιγμή.

15. Planet Hulk


Τα μεγάλα κεφάλια στο σύμπαν της Marvel (Iron Man, Mr. Fantastic, Dr. Strange και λοιποί) αποφάσισαν να δώσουν οριστικό τέλος στην απειλή του Hulk, στέλνοντάς τον σε έναν μακρινό γαλήνιο πλανήτη, να βρει επιτέλους την ηρεμία που πάντα αποζητούσε. Από ένα τραγικό λάθος όμως ο Hulk προσεδαφίζεται σε έναν άλλον πλανήτη, όπου η τυραννία του Κόκκινου Αυτοκράτορα έχει σκλαβώσει όλες τις φυλές που κατοικούν εκεί. Το έπος του Greg Pak που διηγείται την άνοδο του Hulk ως άλλου Σπάρτακου, που από σκλάβος - μονομάχος γίνεται επαναστάτης, αυτοκράτορας, σύζυγος και πατέρας κατάφερε να μας μαγέψει χωρίς να χρησιμοποιήσει ούτε έναν χαρακτήρα από το σύμπαν της Marvel, αν εξαιρέσουμε μία μικρή εμφάνιση του Silver Surfer. Το μόνο κακό με αυτήν την σειρά είναι ότι από τότε ο,τι κι αν ακολούθησε ήταν στην καλύτερη αδιάφορο (World War Hulk, Jeph Loeb's Red Hulk, Skaar, κτλ.)

14. Locke & Key


Αν είστε λίγο σαν εμένα, έχετε βαρεθεί να βλέπετε ηλίθια θρίλερ με 25άρηδες που παίζουν τους έφηβους, ανούσιες σπλατεριές και ανύπαρκτη πλοκή. Θέλετε κάτι πιο εγκεφαλικό, κάτι πραγματικά τρομακτικό και διαταραγμένο με άφθονες δόσεις χιούμορ και ενδιαφέροντες χαρακτήρες. Μην ψάχνετε στα dvd. Το Locke & Key του Joe Hill με πανέμορφη εικονογράφηση απ΄ τον Gabriel Rodriguez ήρθε για να μείνει, κι εμείς θα το ακολουθήσουμε ως το τέλος.

13. Amazing Spider-Man (Straczynski Run)


Είναι απ' τα runs που αγαπάς ή μισείς. Ή αγαπάς να μισείς. Προσωπικά δεν μπορώ να αποφασίσω. Το σίγουρο είναι ότι όταν ο J.M.Straczynski μαζί με τον αγαπημένο J.Romita Jr. στα μολύβια ανέλαβε τον πιο εικονικό χαρακτήρα της Marvel το 2001 και για 6 χρόνια ακόμα δίχασε όλη την κοινότητα των αναγνωστών με τις ανατρεπτικές αλλαγές του και το σκοτεινό ύφος του. Και όλοι γυρνούσαμε τις σελίδες σαν τρελοί.

12. Invincible


Ο γιος ενός παρανοϊκού Superman που θέλει να κατακτήσει την Γη είναι ο Spider-Man που πάντα θέλαμε να δούμε. Αυτό μάλλον σκέφτηκε ο Robert Kirkman όταν έγραψε το Invincible, δημιουργώντας έναν έφηβο υπερήρωα που όντως μοιάζει να βγήκε απ' την εφηβική μας ηλικία, και θα διαβάζουν ακόμα τα παιδιά μας στο μέλλον.

11. Ultimate Marvel Run


Το 2000 ο πρώην πρόεδρος της Marvel Bill Jemas και ο νυν Joe Quesada, μαζί με τρεις απ' τους πιο ανορθόδοξους συγγραφείς της εποχής μας (Bendis, Millar και Ellis) αποφάσισαν ότι τα κόμικς μέχρι τώρα είναι λίγο χαζοχαρούμενα, λίγο παιδικά, λίγο... πως να το πω... φλώρικα. Οπότε δημιούργησαν ένα άλλο σύμπαν, όπου οι χαρακτήρες είναι πιο ρεαλιστικοί και πιο μοντέρνοι, ο Spidey 15χρονος αλλά στην εποχή μας, όχι 15χρονος του '60, ο θείος Ben χίπυς, ο Nick Fury μαύρος, ο Thor ακτιβιστής της Greenpeace, ο Κολοσσός gay και ο Wolverine στυγνός δολοφόνος. Τα comics του επόμενου αιώνα ξεκίνησαν επίσημα με το Ultimate run και από τότε όλοι ακολούθησαν την μόδα και έβαλαν στην άκρη το νερωμένο κρασί τους και άρπαξαν την βότκα.

10. The Boys


Φανταστείτε ότι οι υπερήρωες των κόμικς υπάρχουν στην πραγματικότητα. Ο Superman, ο Batman, οι X-Men κτλ. Πόσο διεφθαρμένοι θα μπορούσαν να είναι αν ζούσαν έξω απ' τις σελίδες των κόμικς; Σκεφτείτε τώρα ότι ο Tarantino με τον Guy Richie και την CIA μάζεψε μία ομάδα 5 ατόμων σε στυλ Inglourious Basterds ή Reservoir Dogs με σκοπό να κρατάνε τα λουριά στην υπερηρωική κοινότητα. Αυτοί είναι οι τύποι που φοβάται ο Superman όταν πάει να σνιφάρει κόκα ή ο Batman όταν πάει να βιάσει τον Robin. Αυτό είναι το The Boys του Garth Ennis και του Darick Robertson.

9. The Walking Dead


Όταν ο - σχετικά άγνωστος μέχρι τότε - Robert Kirkman πρότεινε την σειρά του The Walking Dead το 2003 στην Image τους είπε ότι πρόκειται για μία ιστορία επιβίωσης που έχει να κάνει με ζόμπι που τα έστειλαν εξωγήινοι για να καταλάβουν τον πλανήτη και άλλα τέτοια ωραία. Φυσικά, τους κορόιδευε ως άλλος Λιακόπουλος για να πουλήσει το βιβλίο του. Το κόμικ αυτό έχει να κάνει με ζόμπι και αυτούς που προσπαθούν να επιβιώσουν. Αυτό μόνο. Αν δεν το θεωρείτε αρκετό, διαβάστε τα πρώτα τεύχη κι αν δεν κολλήσετε θα κάτσω να με χαστουκίσετε. Το άκρως εθιστικό Walking Dead κρατάει ακόμα εδώ και 6 χρόνια και δεν έχει χάσει ούτε στιγμή το ενδιαφέρον του, συν του ότι δημιούργησε μία μόδα στην βιομηχανία των κόμικς να βγάζουν όλοι τέτοια κόμικς επιβίωσης (Marvel Zombies, The Crossed, κτλ.) Υπ' όψιν: Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, δεν μου αρέσουν οι ταινίες με ζόμπι, για να καταλάβετε για τι αριστούγημα μιλάμε.

8. Alias/The Pulse


Προσωπικό αγαπημένο, καμία σχέση με την τηλεοπτική σειρά, η ιστορία της πρώην-υπερήρωα, πρώην-ιδιωτικής ντετέκτιβ, νυν-μητέρας και συζύγου Jessica Jones απ' τον Brian Michael Bendis και τον Michael Gaydos στη σειρά Alias και την συνέχεια της The Pulse με έκανε να μην μπορέσω να το αφήσω απ' τα χέρια μου ούτε για να πάω τουαλέτα μέχρι να φτάσω στο τελευταίο τεύχος.

7. Runaways (Vaughan and Whedon Run)



"Όλοι οι έφηβοι κάποια στιγμή στην ζωή τους πιστεύουν ότι οι γονείς τους είναι διαβολικά κακοί. Για την 13χρονη Molly και την παρέα της όμως, αυτό ήταν αλήθεια." Αυτή είναι η εισαγωγή του Runaways απ' τον Brian K. Vaughan. Έξι έφηβοι των οποίων οι γονείς μαζεύονται μια φορά τον χρόνο για ρεβεγιόν και τους αφήνουν σ' ένα δωμάτιο να παίξουν, αποφασίζουν να ανακαλύψουν τι ακριβώς κάνουν οι γονείς τους κεκλεισμένων των θυρών. Τότε ανακαλύπτουν ότι οι γονείς τους είναι μέλη μίας εγκληματικής αίρεσης που θυσιάζει κοριτσάκια και κυβερνά τον υπόκοσμο του Los Angeles. Και αποφασίζουν να τρέξουν μακριά για να ξεφύγουν. Μεταξύ άλλων ανακαλύπτουν πως θα επιβιώσουν μόνοι τους, πως θα σταματήσουν τους γονείς τους που τους καταδιώκουν, πως θα χειριστούν τις ειδικές δυνάμεις που δεν ήξεραν μέχρι τότε ότι είχαν, αλλά και πάνω απ' όλα ανακαλύπτουν την φιλία, τον έρωτα, την προδοσία και ο ένας τον άλλον.

6. Civil War


Το 2006 ο Mark Millar (με τις πανέμορφες εικόνες του Steve McNiven) έφερε τα πάνω-κάτω στο σύμπαν της Marvel. Οι ήρωες που διαβάζουμε από παιδιά χωρίστηκαν σε δύο στρατόπεδα κι άρχισαν να δέρνουν ο ένας τον άλλον μέχρι τελικής πτώσεως. Αυτή η μάχη περί ιδεολογικών πεποιθήσεων συγκλόνισε όλον τον κόσμο, ακόμα και εκτός της κοινότητας των αναγνωστών και τέλειωσε με τον θάνατο του Captain America.

5. Ex Machina
 
Το πολιτικό θρίλερ του Brian K. Vaughan και του Tony Harris διηγείται την ιστορία του πρώτου - και μοναδικού - Αμερικάνου υπερήρωα, που μετά τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 αποφασίζει να βάλει υποψηφιότητα για δήμαρχος της Νέας Υόρκης, και εκλέγεται. Η καταπληκτική σειρά του Vaughan  που τελειώνει σε λίγους μήνες με το 50στό τεύχος έχει μαζέψει βραβεία και διθυραμβικές κριτικές από παντού. Πολύ πιθανό να την δείτε σε κινηματογραφική μορφή πολύ σύντομα.

4. Punisher Max (Ennis Run)


Σε μία επίσκεψη μου σε γνωστό κομιξάδικο πριν από χρόνια, ο ιδιοκτήτης μου πρότεινε αυτόν τον τίτλο, λέγοντας μου το εξής: "O Ennis μας έδωσε τον Punisher που πάντα θέλαμε να διαβάσουμε." Και είχε απόλυτο δίκιο. Μακριά από υπερδυνάμεις, ο Frank Castle του Ennis ασχολείται με μαφιόζους, δολοφόνους, βιαστές, παιδεραστές, τρομοκράτες και εμπόρους ναρκωτικών. Υπέροχη βία και μαύρο χιούμορ το οποίο μάταια προσπάθησαν να αντιγράψουν και στις δύο πρόσφατες ταινίες με θέμα τον Τιμωρό, οι οποίες ήταν εμπνευσμένες απ' την συγκεκριμένη σειρά.

3. The Authority (Ellis and Millar Run)
 
Πιο πάνω έγραψα ότι το Ultimate run της Marvel γέννησε τα κόμικς του επόμενου αιώνα... επίσημα. Ανεπίσημα, ήταν το Authority πάνω στο οποίο βασίστηκαν οι Marvelites, κι αν δεν υπήρχε, τα σημερινά comics θα είχαν πολύ διαφορετική μορφή. Η δημιουργία των Ellis και Hitch (η οποία συνεχίστηκε επάξια για λίγο από Millar και Quitely και αργότερα από άλλους συγγραφείς όπως ο Morrison και ο "δικός μας" Christos N. Gage) μας έφερε μία υπερηρωική ομάδα με το πνεύμα του 21ου αιώνα, μία μηχανικό-σχεδόν cyborg, τον απόλυτο Σαμάνο της Γης "Δόκτορ" ο οποίος είναι και τζάνκι, έναν άνθρωπο που επικοινωνεί με τις πόλεις, ένα υβρίδιο ανθρώπου-πουλιού και το πρώτο mainstream gay ζευγάρι των κόμικς Midnighter (βλέπε Batman στο πιο αδίστακτο) και Apollo (βλέπε Superman στο πιο... gay.) Όλοι υποστηρίζουν πως το μεγαλύτερο έργο του Warren Ellis ήταν το Planetary, η αλήθεια είναι όμως πως το πιο ριζοσπαστικό και διαχρονικό είναι το Authority.


2. Astonishing X-Men (Whedon Run)


Πραγματικά δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψουμε το Astonishing X-Men του Joss Whedon και του John Cassaday. Το να πω για άλλη μία φορά ότι είναι οι X-Men που πάντα θέλαμε να διαβάσουμε και ότι όσοι το διάβασαν το έχουν λατρέψει είναι απλά λίγο. Διαβάστε το και θα δείτε. Ή μπορείτε και να το "δείτε," αφού τώρα βγαίνει και σε animated έκδοση.

1. Y: The Last Man


Όλοι οι άντρες σε κάποια στιγμή της ζωής τους αναρωτηθήκαμε τι θα γινόταν αν πέθαινε όλος ο αντρικός πληθυσμός και μέναμε μόνοι στον κόσμο με δισεκατομμύρια γυναίκες. To Y: The Last Man σου απαντάει σ' αυτήν ακριβώς την απορία, και όχι, κάθε άλλο παρά τσόντα είναι. Μία ξαφνική επιδημία σκοτώνει όλα τα αρσενικά της Γης, από κουνούπια μέχρι ελέφαντες, όλους εκτός απ' τον γκαφατζή, wannabe-ταχυδακτυλουργό Yorick και την αρσενική μαϊμού του, τον καπουτσίνο Ampersand, που πρέπει να επιβιώσουν όταν τον κυνηγάνε από λεσβίες αναρχικές αμαζόνες μέχρι ισραηλίτισσες φανταρίνες μέχρι γιαπωνέζες νίντζα . Το αριστούργημα 60 τευχών του Brian K. Vaughan και της Pia Guerra σύντομα θα γίνει και τριλογία ταινιών από την New Line Cinema, στην οποία ήθελε να πρωταγωνιστήσει ο Shia LaBeouf που δηλώνει μεγάλος φαν, αλλά μετά το Transformers - δυστυχώς ή ευτυχώς - δεν είναι πλέον σίγουρο.

Saturday, October 17, 2009

Suit up!


Πρωί-πρωί 7 η ώρα, άυπνος ξενύχτης, πήγα στην Καλογρέζα (στου διαόλου) για τις ανάγκες ενός γυρίσματος μιας ταινίας του φίλου Νίκου Σαμαρά. Πήγα με το scooter και, επειδή μου το είχε ζητήσει ο Νίκος για το γύρισμα, φορούσα κουστούμι. Περιττό να σας πω ότι με το scooter και το κουστούμι έμοιαζα σωστός γιάπης. Συγκεκριμένα σταματάω σ' ένα φανάρι και σταματάει δίπλα μου ένας τύπος με τζην κτλ. και την πιο όμορφη-παύλα-badass Harley που έχω δει στη ζωή μου. Τον κοίταζα και τον ζήλευα. Θα μπορούσα να φοράω εγώ αυτή τη στιγμή τζηνάκι και να 'μαι πάνω στην chopper μου. Αλλά 'νταξ, δεν κάνει κακό που και που να μεταμορφώνεσαι, ειδικά αν θες να θεωρείς τον εαυτό σου ηθοποιό. Άσε που το λινό κουστούμι μου, πιστέψτε με, είναι πολύ πολύ άνετο, πιθανότατα πιο άνετο απ' τα συνήθη ρούχα μου.

Με το κουστούμι και το κράνος (δηλαδή δεν φαίνονταν και τα σκουλαρίκια) διαπίστωσα πόσο πρόθυμοι ήταν οι περαστικοί να με βοηθήσουν να βρω τον δρόμο μου και πόσο εκτιμούσαν την ευγένεια μου. Παρόλαυτα την ίδια ευγένεια έχω και όταν φοράω σκελετούς στην μπλούζα και έξι κρίκους στ' αυτιά ("σετ χαλκάδων" όπως το είχε πει ο διοικητής μου στην Λήμνο), αλλά τα βλέμματα σίγουρα δεν είναι ίδια.

Τέλος πάντων, το γύρισμα ήταν σύντομο και διασκεδαστικό και μετά από μιάμιση ώρα γύριζα σπίτι όταν αποφάσισα να περάσω από το σπίτι της Κατερίνας να την ξυπνήσω που μένει Άνω Πατήσια και είναι στον δρόμο μου. Η Κατερίνα ξύπνησε απ' το κουδούνι, άνοιξε την πόρτα και αντίκρυσε εμένα με κουστούμι: "Ζαμπονοτυρόπιτα;" Της προσφέρω μια σακούλα απ' το Everest ενώ αυτή τσιμπιόταν να καταλάβει αν κοιμάται και ταυτόχρονα είχε λυθεί στα γέλια.

Sunday, October 11, 2009

24 Hours Comics Day 2009


Πήγα χτες παρέα με την Μαριλού να δώσω το παρόν στο 4ο ετήσιο 24hr Comics Day στο Metropolis Live Stage. Για όσους δεν ξέρουν, το 24h Comics Day είναι ένα event που γίνεται σε πολλές χώρες ανά τον κόσμο και στην Ελλάδα διοργανώνεται από τον Ανδρέα και τον Ευθύμη των εκδόσεων/καταστημάτων Comicworld. Πολύ απλά, είναι ένας διαγωνισμός όπου λαμβάνουν μέρος διάφοροι σκιτσογράφοι/κομίστες κτλ. με σκοπό να (αυτο-)σχεδιάσουν ένα κόμικ 24 σελίδων μέσα σε 24 ώρες, κάτι που αποδεικνύεται άθλος, μιας και συνήθως οι φίλοι μου κομίστες βγάζουν 1-3 σελίδες τη μέρα, με πολλή δουλειά.

Φέτος έγινε στο Metropolis Live Stage κοντά στην Ομόνοια, ζεστός χώρος και με αρκετή ησυχία για να μπορέσουν να δημιουργήσουν τα παιδιά. Είδα περισσότερα άτομα να συμμετέχουν απ' όσα έχω δει ως τώρα όλες τις χρονιές που έχω πάει, καθώς υπήρχαν και άτομα που δεν χώρεσαν να κάτσουν και να πάρουν μέρος. Με το που έφτασα χάρηκα που είδα πολλά γνωστά πρόσωπα, όπως την φίλη μου την Κατερίνα που κάνει το Πισχαζόν φανζίν, η οποία αν και εγκατέλειψε από νωρίς, τουλάχιστον φέτος πήρε μέρος, κάτι που αποφεύγει τόσα χρόνια. Ελπίζω του χρόνου να κάτσει κιόλας γιατί πιστεύω ότι έχει ταλέντο. 4 χρόνια πριν στο πρώτο 24h ήταν που την γνώρισα.

Η μεγάλη έκπληξη καθώς πήγαινα να χαιρετήσω μια άλλη φίλη, μέσα στην ησυχία που επικρατούσε σε μία τεράστια αίθουσα όπου άτομα προσπαθούσαν να δημιουργήσουν, ξαφνικά με αρπάζουν δύο χέρια από πίσω. Γυρνάω και βλέπω τον λατρεμένο μου Γιάννη Δαλκίδη, τον οποίο είχα να δω μήνες, πριν φύγει για ένα τρίμηνο Ιαπωνία και μετά λείψει όλο το καλοκαίρι Κομοτηνή. Έτσι όπως με έχει αρπάξει λοιπόν, γυρνάω και τον σπρώχνω προς τα πίσω, όπου δεν είχαμε προσέξει ότι είχε κάτι καρέκλες, πέφτει λοιπόν θεαματικά κάνοντας εννοείται μεγάλο σαματά, πέφτω κι εγώ από πάνω του κι αρχίζουμε τα μπουκέτα. Γύρισαν όλοι να δουν τι συμβαίνει, κατάλαβαν βέβαια ότι ήταν απλός χαβαλές μετά από λίγο και γέλασαν, κάποιοι απ' ότι είδα ψιλο-ενοχλήθηκαν κιόλας. Δεν έχει σημασία όμως, ήταν τόσο θεαματική η σκηνή που και να την είχαμε χορογραφήσει δεν θα είχε βγει τόσο ωραία. Μακάρι να μας κινηματογραφούσε κάποιος εκείνη την στιγμή.

Γενικότερα χάρηκα που είδα τόσα άτομα με ταλέντο και μεράκι και θέληση να συμμετάσχουν, κάθε χρόνο και καλύτερα στον ελληνικό χώρο τον κόμικς. Την ελληνική προσπάθεια προσέχουν εξάλλου και οι μεγαλο-βιομηχανίες των κόμικς στο εξωτερικό, που έχουν αρχίσει να επιστρατεύουν (και να βραβεύουν ενίοτε) ελληνικά ταλέντα, όπως ο Βασίλης Λώλος, ο Νίκος Κούτσης, ο Ηλίας Κυριαζής και ο Γιώργος Καμπάδαης. Είμαι σίγουρος ότι μέχρι του χρόνου θα έχω να προσθέσω διπλάσια ονόματα στην λίστα.

Κeep up the good work guys, we're always behind you.

Thursday, October 08, 2009

Το μωρό μου

Έχω μία εξομολόγηση να κάνω. Τον τελευταίο καιρό είμαι ερωτευμένος. Εννοώ και με κάποια εκτός της κοπέλας μου. Ο νέος μου έρωτας μου έχει πάρει τα μυαλά και δεν μπορώ να μην την σκέφτομαι. Την έβλεπα στον ύπνο μου και τώρα επιτέλους, μετά από τόσο καιρό, έγινε δικιά μου. Αυτή είναι η νέα Amatycycle...

Sunday, October 04, 2009

Just because they serve you...


Χτες ήμασταν σ' ένα bar στου Ψυρρή με τα παιδιά. Ο ψιλο-χοντρο-κουνιστός σερβιτόρος μας κέρασε σφηνάκια home-made του μαγαζιού, κάτι σε στυλ Frangelico, με μέλι στον πάτο του σφηνο-ποτηριού και ένα στικάκι κανέλα, το οποίο, σύμφωνα με τον υπερβολικά χαρωπό σερβιτόρο, το κουνάς καλά-καλά μες στο μέλι και μετά το γλείφεις μέχρι να τελειώσει. Όταν τον ρώτησα μετά πως το λέτε αυτό το σφηνάκι εδώ μου απάντησε "Τσιμπούκι φυσικά!" Του δίνω δίκιο, έπρεπε να το 'χα καταλάβει.

3 η ώρα και κάτι, όταν έφυγα απ' τα παιδιά, ψιλο-πεινούσα και είπα να περάσω απ' τα McDonald's στο Σύνταγμα να πάρω κάτι να φάω.
Ταμίας: Έχετε παραγγείλει;
Εγώ: Θέλω δύο chicken burger και μία πατάτες deluxe.
Ταμίας: Θα κάτσετε εδώ;
Εγώ: Όχι.
Ταμίας: Τί όχι;

Μετά από λίγη ώρα, μου τα φέρνει και του λέω...
Εγώ: Sour Cream μου βάλατε στις πατάτες;
Ταμίας: Όχι.
(παύση)
(τον κοιτάω αμίλητος)
(μου βάζει)

Saturday, September 26, 2009

Sample Conversation

Πάρτε ένα δείγμα από σημερινή πραγματική ομαδική κουβέντα μεταξύ εμένα, Ελένης, Μαριλούς, Μαρισέλ και Κατερίνας στο msn...
*εξαφανίζεται*


* Ln-e has been added to the conversation.
*
Amatyultar (Blessed in Bliss):    
*to elenaki den mporei
*alla thn efera gia na agaph8eite
marilena ths sxiwphs [tainia]:    
*:(
*:D
Ln-e:    
*tsatalia ta neura mou
| Marisel |:    
**gives love tu eleni*.....whos eleni? XD
marilena ths sxiwphs [tainia]:    
*yasu elenaki xD
*ti egine?
*filh
Ln-e:    
**gives love back*
*PERIODOS EGINE
marilena ths sxiwphs [tainia]:    
*KXIE?
Ln-e:    
*gamwstayridia kai tetxoia-_-
Amatyultar (Blessed in Bliss):    
*nai den
*ase
*periodos elenhs = mikrh xirosima
| Marisel |:    
*damn =/
marilena ths sxiwphs [tainia]:    
*aman oles sas
*mono egw eimai anais8hth?
| Marisel |:    
*nai lol
Ln-e:    
*twra prepei na peite kai oi 2 poso asxhmes einai oi dikes periodoi gia na niwsw kalytera:P
*taso ki esy
| Marisel |:    
*AAHAHAHHAHAHAHAH
Amatyultar (Blessed in Bliss):    
*emena re einai h pio gama ta
| Marisel |:    
*o dikos mou einai normal, kserw gw, kapoies fores ponaei poly kapoies ales oxi xD
Amatyultar (Blessed in Bliss):    
*anevazw pyreto
marilena ths sxiwphs [tainia]:    
*haahah
Amatyultar (Blessed in Bliss):    
*vgazw spyria k flyktaines
Amatyultar (Blessed in Bliss):    
*k muscli
Ln-e:    
*taso s agapw(L)
Amatyultar (Blessed in Bliss):    
*k sta daxtyla twn podiwn mou
*otan exw periodo
*fytrwnoun manitaria
*me stroumfakia apo katw
Ln-e:    
*parais8hsiogona tote
Amatyultar (Blessed in Bliss):    
*pou xoreyoun k mou spane ta neyra
| Marisel |:    
*TTT AHAHAHAHAHAHAHAHHAAHAHAHAAH
Amatyultar (Blessed in Bliss):    
*gti xoreyoun skyladika
Amatyultar (Blessed in Bliss):    
*k ebm
*pane mazi ayta
| Marisel |:    
*ahahhahah k nisiotikaa xD
Ln-e:    
*ta koloky8akia xtypane palamakia
*
* K@t3riNa has been added to the conversation.
*
Amatyultar (Blessed in Bliss):    
*pes ki esy katerina
*gia ta stroumfakia
K@t3riNa:    
*a kala!
*megalh anakalupsh!!!
Ln-e:    
*oxi pes ki esy katerina gia thn periodo
| Marisel |:    
*giape
K@t3riNa:    
*e ti napw
*exw kai gia ta duo
Ln-e:    
*POSO POLY PONAEI
*KAI TI APAISIA EINAI
*mh pei ki ayth oti einai normal
*8a paw na plakwsw to skylo sto 3ylo
Amatyultar (Blessed in Bliss):    
*oxi to skylo
*plakwse to jylo
*sto jylo
K@t3riNa:    
*emena den me ponaei re file!
hahah
Ln-e:    
*ax 8anatos
| Marisel |:    
*ahahhahahha ntoiiingg
Ln-e:    
*PAEI O SKYLOS
Amatyultar (Blessed in Bliss):    
*k re file ayth einai h mlkia
*panw sto gkazon
*ki egw me to kainourio mou to prasino to papigion
K@t3riNa:    
*valte me ligo sto 8ema!....
| Marisel |:    
*e milame gia periodos k stroumfakia pou xorevoun ebm
Amatyultar (Blessed in Bliss):    
*ntaks elenh
| Marisel |:    
*katse, poia Katerina eisai? XD
Amatyultar (Blessed in Bliss):    
*sou eipa to allo?
Ln-e:    
*pxoio
Amatyultar (Blessed in Bliss):    
*sou eipa h myth mou ti kanei?
Ln-e:    
*ti ti
Amatyultar (Blessed in Bliss):    
*fouskwnei
K@t3riNa:    
*h dikia mou na deis!
Amatyultar (Blessed in Bliss):    
*toso
Ln-e:    
*KI EMENA
Amatyultar (Blessed in Bliss):    
*san to kefali
| Marisel |:    
*giape
Amatyultar (Blessed in Bliss):    
*k meta vgazei daxtyla
*k me xairetaei olh thn wra
*k epeidh neyriazw mou kanei kwlodaxtyla
K@t3riNa:    
*ahahah taso agapi mou!!!!
*olo mlkies!:P
Ln-e:    
*xaxaxaxa
*ki emena:P
Amatyultar (Blessed in Bliss):    
*k synh8ws tetoies meres
Ln-e:    
*exm xm
Amatyultar (Blessed in Bliss):    
*skaei enas krokodeilos me roloi
Amatyultar (Blessed in Bliss):    
*alla egw de masaw epeidh exw neyra
K@t3riNa:    
*nai nai!!!
Amatyultar (Blessed in Bliss):    
*k arxizw tsampouka
Amatyultar (Blessed in Bliss):    
*k koitaei to roloi k leei 'wp prepei na fygw'
Amatyultar (Blessed in Bliss):    
*k kanei thn kota
*toumpeki
Ln-e:    
*xaxaxaxxa
Amatyultar (Blessed in Bliss):    
*alla einai ejypno kolpo ayto me to roloi
*ka8e fora pianei

Thursday, May 28, 2009

Bless me father for I have sinned...

...it's been too long since my last confession...

Έχω καιρό να γράψω. Απ' την τελευταία φορά που έγραψα έχουν συμβεί πολλά. Καλά και άσχημα... Απ' την τελευταία φορά που έγραψα...

- Είμαι πάλι ελεύθερος. Πολίτης. Μπλε ταυτότητα. Δεν έχει κανείς πλέον εξουσία πάνω μου. Στο διάολο πια όλοι τους κι εύχομαι να μην τους ξαναδώ πουθενά. Απίστευτο συναίσθημα. Μπορώ πλέον να κάνω ό,τι θέλω. Ο λόγος που δεν το βροντοφώναξα αμέσως με το που έγινε και δεν μοιράστηκα την χαρά μου είναι ότι το βράδυ πριν απολυθώ, της 11ης Μαΐου...

- Έχασα μια φίλη. Αδερφή ενός κολλητού μου, μια κοπέλα με την οποία μεγαλώσαμε στην ίδια γειτονιά. Η κατάσταση στο σπίτι του απλά δεν περιγράφεται. Τώρα ο κολλητός μου είναι στην Κύπρο, όπου την έθαψαν, και δεν έχω τρόπο να επικοινωνήσω μαζί του. Και δεν ξέρω τι να πω. Απλά του είπα ότι τον αγαπάω κι αν με χρειαστεί είμαι εδώ.

On the lighter side of the force...

- Κουστουμαρίστηκα όπως βλέπετε και στις φωτογραφίες για έναν γάμο. Και μου άρεσε. Πάντα μ' αρέσει να δοκιμάζω διαφορετικά στυλ. Μάλλον είναι ο ηθοποιός μέσα μου.

- Πήρα το δίπλωμα της μηχανής και από κείνη τη μέρα είμαι συνέχεια βόλτες. Κάθε μέρα. Αν τύχει και δεν την πάρω μία μέρα μου λείπει πραγματικά. Χτες πήρα την Κατερίνα και πήγαμε βόλτα ως τον Άλιμο, αράξαμε στην παραλία, διακόψαμε τον Πέτρο απ' το φαΐ του να έρθει να μας βρει, μετά στον γυρισμό φτάσαμε ως το Φάληρο, χαθήκαμε, ξαναβρήκαμε τον δρόμο μας και μετά πάλι ως τα Πατήσια, διασχίσαμε όλην την Αθήνα. Ήταν γαμάτα.

I crave for the open road...

Wednesday, May 06, 2009

Περί τέχνης, ταύτισης και προσωπικών φόβων...

Όταν έχεις περάσει κάμποσο καιρό σε δραματικές σχολές και σε παρέες 'καλλιτεχνών,' ανάμεσα στις ατέλειωτες ανούσιες αμπελοφιλοσοφικές συζητήσεις ακούς και κάποιες ανέκδοτες ιστορίες για σημαντικά πρόσωπα της σκηνής και της οθόνης, άλλες φορές αληθινά γεγονότα, άλλες φορές 'ουρμπανιές,' μύθους που σκοπό έχουν να εντυπωσιάσουν, όπως ας πούμε είναι οι πολύ γνωστές ιστορίες που έχουμε ακούσει για τον Marilyn Manson, ότι έχει αφαιρέσει κάποια απ' τα πλευρά του για να μπορεί να αυτο-ικανοποιείται στοματικά, κτλ. Βέβαια ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις τι απ' όλα αυτά είναι αλήθεια σίγουρα...  (Αυτά με τον Manson δεν τα πιστεύω με τίποτα βέβαια...)

Όταν μιλάμε όμως για μεγάλους ηθοποιούς, σκηνοθέτες, συγγραφείς και για εμάς τους νέους φιλόδοξους που ελπίζουν να τους μοιάσουν, τότε δεν μπορείς παρά να ταυτιστείς με κάποια απ' αυτά τα άτομα και τις ανέκδοτες περιπέτειές που ακούς. Κάποιες φορές λίγο αστεία βέβαια, π.χ.
- Άκουσα ότι για να παίξει αυτόν τον ρόλο, ο De Niro έκανε ειδική δίαιτα κι έχασε 30 κιλά.
- Καταλαβαίνω, κι εγώ το ίδιο έκανα για να παίξω σε ένα θεατρικό...
- Εννοείς το kit-kat που αποφάσισες να μη φας για πρωινό;

Πέρα απ' αυτά όμως, είναι κάποιες φορές που απλά ακούς κάτι για την προσωπική ζωή ενός καλλιτέχνη και ταυτίζεσαι απόλυτα. Λες 'αυτό ακριβώς κάνω κι εγώ.' Προσωπικά, μου 'χει συμβεί τουλάχιστον δύο φορές που να θυμάμαι ακόμα.

Η πρώτη ήταν όταν άκουσα κάτι για τον Bertold Brecht και το διάσημο πάθος του για το κάπνισμα. Είναι κάπως ειρωνικό βέβαια το γεγονός ότι ταυτίζομαι σε κάποιο σημείο με τον Brecht, μιας και ασπάζομαι σε μεγάλο μέρος τις απόψεις του περί μη-ταύτισης, αλλά τέλος πάντων. Ένας δάσκαλος υποκριτικής μας είχε πει ότι σε περιόδους οικονομικής κρίσης, όταν ο Brecht σχεδόν δεν είχε να φάει, συνέχισε να καπνίζει τα σχετικά ακριβά πούρα του. Όταν τον ρωτούσαν 'γιατί δεν κόβεις το κάπνισμα για να κάνεις οικονομία;' απαντούσε 'δεν μπορώ, είναι το μέσο παραγωγής μου.' Ακριβώς αυτό νιώθω κι εγώ, εκτός από απόλαυση και εξάρτηση, για μένα το κάπνισμα είναι κάτι που έχω συνδυάσει με τη δημιουργικότητα, ας πούμε δεν μπορώ να με φανταστώ να γράφω ή κάτι τέτοιο χωρίς να έχω δίπλα μου ένα τασάκι και τα τσιγάρα μου. Αυτός είναι μάλλον και ο λόγος που πάντα έκανα την καλύτερη δουλειά σε επαγγέλματα όπου μου επιτρεπόταν να καπνίσω.

Η δεύτερη ιστορία και πιο σημαντική έχει να κάνει με όλη μου την ψυχοσύνθεση. Είναι ευρέως γνωστό λοιπόν ότι η Sarah Bernhardt, για πολλούς η μεγαλύτερη ηθοποιός που πέρασε απ' το θεατρικό σανίδι, είχε αυτό που λένε 'stage fright,' καθ' όλη τη διάρκεια της καριέρας της. Λένε ότι για να την ανεβάσουν πάνω στη σκηνή έφταναν σε σημείο να την σέρνουν, ενώ αυτή κρατιόταν με νύχια και με δόντια απ' όπου μπορούσε. Αισθανόταν μάλιστα τόση νευρικότητα, που πολλές φορές με το που έπεφτε η κουρτίνα στο τέλος του έργου λιποθυμούσε.

Όσοι με ξέρουν καλά, ξέρουν ότι είμαι άτομο το οποίο δεν αγχώνεται ποτέ και για τίποτα, ακόμα και σε ακραίες περιπτώσεις, παρορμητικό και αυθόρμητο που δε φοβάται να πάρει ρίσκα σε θέματα που άλλοι θα θεωρούσαν υψίστης σημασίας. Μόνες εξαιρέσεις είναι αυτές για μένα. Ο μόνος τρόπος να με αγχώσεις είναι να με βάλεις να παίξω κάπου. Ακριβώς πριν ανέβω πάνω στη σκηνή έχω τόσο άγχος, σε σημείο να με πιάνουν κρίσεις πανικού και να μην μπορώ να αναπνεύσω. Φυσικά όμως με το που ανέβω μου περνάνε όλα.

Έτσι ακριβώς μου συμβαίνει και με το γράψιμο. Για να κάτσω να γράψω πρέπει να περάσουν ώρες ή μέρες. Κατά κάποιον τρόπο 'φοβάμαι' να γράψω. Κάθε φορά που το αποφασίζω, υποσυνείδητα εφαρμόζω αυτό που έκανα μικρός όταν βαριόμουν να κάνω τα μαθήματα μου. Δεκάδες ηλίθιες δικαιολογίες περνάνε εκείνη την ώρα απ' το μυαλό μου για να αναβάλλουν την συγγραφή. Πραγματικά ηλίθιες, όπως: 'πρέπει πρώτα να φτιάξω ένα σάντουιτς γιατί πεινάω κι έχω πάνω από 20 λεπτά να φάω', 'πρέπει να δω το τελευταίο How I Met Your Mother γιατί έχω αγωνία για το τι θα συμβεί' (παρ' όλο που είναι sitcom σαν το Friends και συνήθως δεν συμβαίνει τίποτα σημαντικό), 'πρέπει να στείλω στην τάδε τη φωτογραφία εκείνη που μου είχε ζητήσει πριν ένα χρόνο και το έχω ξεχάσει' (και πιθανότατα το ίδιο κι αυτή) 'πρέπει να βάλω πλυντήριο' (κάτι που δεν έχω κάνει ποτέ), 'πρέπει να ελέγξω μήπως άφησα το γκάζι ανοιχτό' (δεν έχουμε), 'πρέπει να δω αν μπορώ να γλείψω τον αγκώνα μου' και άλλα τέτοια που είναι πραγματικά αμέτρητα. Συνήθως χρειάζομαι κάποιου είδους ώθηση, όπως μια προθεσμία, ή την Κατερινούλα που μου τα πρήζει (και συνήθως την γράφω την κακομοίρα). Βέβαια με το που ξεκινήσω, μετά δεν έχω σταματημό και οι ιδέες αποτυπώνονται πάνω στο χαρτί (στην οθόνη μου βασικά) με φρενήρη ρυθμό. Δεν ξέρω γιατί, ίσως όλο αυτό να με κουράζει πολύ ψυχικά κάθε φορά. Με μόνη εξαίρεση αυτό εδώ το blog, εδώ δεν έχω κανέναν δισταγμό να γράψω, ίσως γιατί δεν θεωρώ τέχνη το να γράφεις προσωπικές σκέψεις...

Όποιος κατάφερε πάντως να διαβάσει ως εδώ τα παραληρητά μου, έχει δώρο έναν πολυσυζητημένο funk-reggae πειραματισμό των θεών Zeppelin, που τραγουδάω σήμερα συνέχεια και αποδεικνύει ότι μπορούσαν να παίξουν τα πάντα.
Led Zeppelin - D'yer Mak'er

Tuesday, March 10, 2009

Beautiful Lies...

Believe in me and you will see
Through thickest mist and wretched sea
Through velvet veils and sown-shut eyes
Peel thousand layers of pretty lies

Have faith in me and you will live
Through endless torment, pain unseen
Through short-lived pleasures, long desires
With scarlet tears on guilty eyes

Believe in me and you will see
The truest form of what could be
The self-inflicting agony
What's really there and what could be...



Καμιά φορά μου έρχεται η έμπνευση από το πουθενά, από μία εικόνα ή μία θύμηση ή μπορεί και απ' το καπέλο που φοράω στη φωτό και απλά πατάω τα πλήκτρα και μου βγαίνει κάτι τέτοιο. Τελευταία φορά που έγραψα ένα ποίημα σαν κι αυτό το χάρισα σε μια κοπέλα, η οποία ποτέ δεν πίστεψε ότι ήταν δικό μου. Τεσπα, αυτό το έγραψα πριν από δύο λεπτά κι αν δε με πιστεύει κάποιος ας ψάξει στο google να δούμε αν θα το βρει αλλού.

Το συγκεκριμένο είναι αφιερωμένο στη Χρύσα που της αρέσει τόσο η σκοτεινή ποίηση.

Monday, March 02, 2009

Λένε ότι...

...γνωρίζεις πραγματικά κάποιον όταν ταξιδεύεις μαζί του. Τότε μόνο φαίνεται ο πραγματικός του εαυτός. Έχω να πω λοιπόν ότι...

...η Κατερίνα και η Ελένη είναι τέρμα ΓΑΜΑΤΕΣ.
Τέλος.

Ανυπομονώ να πάμε και πουθενά αλλού έτσι στο άκυρο αυτή τη φορά.
Love you dolls

Sunday, February 15, 2009

Αθήνα...

...μία πόλη που περνάνε όλοι φίνα, λέει το κομμάτι. Και δεν έχει καθόλου άδικο.

Βλέπεις η Αθήνα γίνεται εύκολος στόχος απ' όλους, Αθηναίους και μη, οι περισσότεροι (αν όχι σχεδόν όλοι) την βρίζουν, λένε θέλουν να ξεφύγουν, δεν μπορούνε το τόσο τσιμέντο, κτλ. Αυτοί που δε μεγάλωσαν εδώ όλο και κάτι κακό έχουν να πουν γι' αυτήν, συνήθως από κόμπλεξ. Κάποιοι άλλοι απλά δεν αντέχουν τόσο μεγάλη και χαοτική πόλη, αυτό είναι κατανοητό και σεβαστό.

Εγώ όμως είμαι παιδί της Αθήνας. Δεν μπορώ να ζήσω αλλού στην Ελλάδα. Κάποιοι θα πουν "Έχεις ζήσει όμως στο τάδε μέρος για να ξέρεις;" Και η απάντηση είναι ότι ναι, περισσότερο απ' τη μισή μου ενήλικη ζωή την έχω περάσει μακριά απ' την πόλη μου, σε πολλά μέρη στην Ελλάδα. Και είναι γεμάτη υπέροχα μέρη, όπου πέρασα πολύ ωραία και μου λείπουν, δεν θα μπορούσα όμως να μένω αλλού. Μετά από λίγο καιρό αρχίζω να πνίγομαι χωρίς αυτό το 'χάος' που βρίζουν όλοι.

Αθήνα λοιπόν παιδιά μου δεν είναι η Ομόνοια, έτσι όπως νομίζουν όλοι. Αν κι εγώ αγαπάω ακόμα και την Ομόνοια, με όλη της την βρώμα, επιφανειακή και ενδότερη. Το γεγονός ότι ειδικά κάποιο καιρό περνούσα απ' την Ομόνοια τουλάχιστον 2-3 φορές τη μέρα, μ' έχει μάθει πολλά για τη ζωή. Αθήνα όμως επίσης είναι:

- Το Θησείο, για πολύ όμορφες βόλτες, κάθε ώρα της μέρας, για καφέ ή και για ρακόμελα, πιο κάτω απ' την 'πασαρέλα'. Ίριδα, Έρως, Αψέντι...
- Το Γκάζι, παλιότερα 'gay village' της Αθήνας, όπως το αναφέρει και στην Wikipedia, τώρα ο πιο 'in' προορισμός για κάθε καρυδιάς καρύδι. Μερικές φορές νοσταλγούμε τις μέρες πριν τον σταθμό μετρό του Κεραμεικού, που δεν είχε τόσο κόσμο, αλλά κάποιες παλιές αξίες καλά κρατούν, και ακόμα μπορείς να περάσεις υπέροχα εκεί. 45 Μοίρες, Alley Cat, Intrepid Fox... και μην ξεχνάμε την Τεχνόπολη για εκθέσεις και ωραία live στα γρασίδια...
- Το Μοναστηράκι, για ψώνια τη μέρα, για βολτούλα και φαΐ το βράδυ... Θρυλικό κεμπάπ στη Μητροπόλεως...
- Η Πλάκα, λίγο πιο πάνω απ' το Μοναστηράκι, πάλι για βολτούλα το βραδάκι, δίπλα απ' τα αρχαία, ποτάκι στην πλατεία και ρομαντικές τσάρκες στα όμορφα σοκάκια...
- Του Ψυρρή, για τα πάντα! Ρακόμελα Ψύρρα, Αρόδου, ή σε οποιοδήποτε απ' τα άλλα, παγωτό στην Παγωτομανία, κρέπα στον Μαύρο Γάτο, απίστευτα γλυκά στα πολυαγαπημένα Σερμπέτια, gothic βραδιές στο Dada, metal στον Αριστοφάνη, latin στο Cubanitas, αφρικάνικους ρυθμούς στο Θηρίο κι ό,τι άλλο τραβήξει η όρεξη σου. Πάρτυ ως το πρωί...
- Μικρολίμανο, για αραχτό καφεδάκι το πρωί, ραντεβουδάκι για ποτό το βράδυ. Wild Thing, Nai Free Choice...
- Πανόρμου, για εναλλακτική διασκέδαση και πάλι άφθονο χορό. Marabu, Ποτοπωλείο, αλλά ξέρουμε ότι πάντα θα καταλήγουμε Obi για reggae και rock 'n' roll fun...
- Εξάρχεια, το παρεξηγημένο 'γκέτο' του κέντρου. Σας διαβεβαιώ ότι δε θα συναντήσετε φασαρίες αν πάτε. Οι μόνοι που θα δείτε μαζεμένους με κουκούλες είναι μπάτσοι τριγύρω. Ποτέ δε σταμάτησα ούτε θα σταματήσω να πηγαίνω εκεί, όσο κι αν θέλουν να μας τρομάξουν τα media. Συχνότητες, Όστρια, Ίντριγκα, Stand, Studio, Resin, Roi Mat, Underground (μόνο στο πάνω), An για live, Relax your Soul και Solaris για comics, Beer Academy για μπύρα και ποικιλία λουκάνικων...

Και υπάρχουν τόσα άλλα μέρη που ξεχνάω ή δεν έχω ανακαλύψει ακόμα, ή δεν τα 'χω γυρίσει αρκετά, Δάφνη, Αμπελόκηποι, Γλυφάδα, Μαρούσι, Κηφισιά, Νέο Ηράκλειο, πάρα πολλά...

Χτες βγήκα στις 9. Γύρισα σπίτι 7.30 το πρωί, είχε ήδη ξημερώσει. Λατρεύω την Αθήνα.

Tuesday, February 10, 2009

Μουσική...

Τι υπέροχο πράγμα... Ποιο είναι αυτό που δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς; Για κάποιους ο έρωτας, για άλλους η φιλία, η οικογένεια, ο ήλιος, όλα αυτά τα όμορφα πράγματα που είναι εξίσου σημαντικά για μένα... Όμως τίποτα δεν ξεπερνάει τη μουσική. Λατρεύω τη μουσική σε κάθε της μορφή. Δεν μπορώ να κατανοήσω πως μπορεί κάποιος να ακούει μόνο ένα ή δύο είδη μουσικής. Προσωπικά απλά δεν μπορώ να χορτάσω καινούριους ήχους...

Σήμερα μόνο:
- Ξεκίνησα τη μέρα μου με rock n roll ήχους των Derek Trucks Band, Led Zeppelin και αργότερα πιο τρελιάρικα με Wild Cherry...
- Ταξίδευα νοητικά κοιτώντας έξω απ' το παράθυρο μου με τον ήχο των Fair to Midland, Angels & Airwaves και των Monster in the Machine και το Eleanor Rigby των Beatles...
- Ξέσπασα τα νεύρα που μου προκάλεσαν άλλοι με hip-hop ρυθμούς των Beastie Boys, Cypress Hill και του Dj Shadow...
- Παλιμπαιδίστικα και το χάρηκα με λίγο Fall Out Boy...
- Μαλακίστηκα τελείως με Mindless Self Indulgence...
- Φλέρταρα με το καινούριο χιτάκι των Franz Ferdinand...
- Αναπόλησα ξέγνοιαστες βροχερές μέρες που μου θύμησε η Jewel...
- Περπάτησα στον ήλιο με το κεφάλι ψηλά ακούγοντας AC/DC και Hendrix, σκεπτόμενος το καλοκαίρι που έρχεται, το αμάξι χωρίς κουκούλα και ανοιχτούς δρόμους...
- Λικνίστηκα με jazz γεύση απ' το επεισόδιο-musical της Buffy...
- Καταράστηκα το γεγονός ότι το '99 ήμουν ακόμη στο γυμνάσιο και δεν μπορώ να γυρίσω πίσω τον χρόνο για να πάω στο Woodstock '99 να δω Korn, Limp Bizkit, Red Hot Chili Peppers, Rage Against the Machine, Insane Clown Posse, Beastie Boys, Chemical Brothers, Creed, DMX, Everlast, Fatboy Slim, Godsmack, Jamiroquai, Kid Rock, Live, Moby, Muse, Offspring, Wyclef Jean και Roots μαζί με Erykah Badu
-  Θα βγω να περπατήσω ανάμεσα στα νυχτερινά φώτα με White Rabbit από Jefferson Airplane και τα άπαντα των UNKLE, Rob Dougan και Ian Brown στ' αυτιά μου...
- Θα πάρω το σκοτεινό και cool υφάκι μου σκεφτόμενος τα soundtracks του Hellsing και του Cowboy Bebop, πριν γίνω τελείως μυστηριώδης με Tricky, Massive Attack και Portishead και τέλος μεταμορφωθώ σε downright weird με Saul Williams και Nine Inch Nails...

Κι από μεθαύριο θα πάω να πάρω την Κατερίνα για ηλιόλουστη βόλτα και τραμπολίνα με Alborosie, Manu Chao, Ska-P, Sublime, Madness, Smash Mouth και Nek... Reggae party (reggae party reggae party)...

Music is the soundtrack of our lives indeed...

Sunday, February 01, 2009

Magic Moments

Τελικά το πολύ ρακόμελο κάνει κακό... 'Η όχι;

Πως γίνεται να πέρασα τόσο ωραία κάνοντας κάποια λάθη; Πως γίνεται πράγματα που θα 'πρεπε να τα νιώθω περίεργα να φαίνονται τελείως φυσικά και άκρως ερωτικά; Χορός, μουσική, αλκοόλ, γέλιο, ερωτισμός στην ατμόσφαιρα...

Πάντα έλεγα ότι όταν αναλύεις πολύ κάτι ωραίο το χαλάς. Οπότε απλά θα πω ότι πέρασα πολύ όμορφα και θα προχωρήσω ακάθεκτος...
Memory remains...
Magic in the air...