Saturday, October 17, 2009

Suit up!


Πρωί-πρωί 7 η ώρα, άυπνος ξενύχτης, πήγα στην Καλογρέζα (στου διαόλου) για τις ανάγκες ενός γυρίσματος μιας ταινίας του φίλου Νίκου Σαμαρά. Πήγα με το scooter και, επειδή μου το είχε ζητήσει ο Νίκος για το γύρισμα, φορούσα κουστούμι. Περιττό να σας πω ότι με το scooter και το κουστούμι έμοιαζα σωστός γιάπης. Συγκεκριμένα σταματάω σ' ένα φανάρι και σταματάει δίπλα μου ένας τύπος με τζην κτλ. και την πιο όμορφη-παύλα-badass Harley που έχω δει στη ζωή μου. Τον κοίταζα και τον ζήλευα. Θα μπορούσα να φοράω εγώ αυτή τη στιγμή τζηνάκι και να 'μαι πάνω στην chopper μου. Αλλά 'νταξ, δεν κάνει κακό που και που να μεταμορφώνεσαι, ειδικά αν θες να θεωρείς τον εαυτό σου ηθοποιό. Άσε που το λινό κουστούμι μου, πιστέψτε με, είναι πολύ πολύ άνετο, πιθανότατα πιο άνετο απ' τα συνήθη ρούχα μου.

Με το κουστούμι και το κράνος (δηλαδή δεν φαίνονταν και τα σκουλαρίκια) διαπίστωσα πόσο πρόθυμοι ήταν οι περαστικοί να με βοηθήσουν να βρω τον δρόμο μου και πόσο εκτιμούσαν την ευγένεια μου. Παρόλαυτα την ίδια ευγένεια έχω και όταν φοράω σκελετούς στην μπλούζα και έξι κρίκους στ' αυτιά ("σετ χαλκάδων" όπως το είχε πει ο διοικητής μου στην Λήμνο), αλλά τα βλέμματα σίγουρα δεν είναι ίδια.

Τέλος πάντων, το γύρισμα ήταν σύντομο και διασκεδαστικό και μετά από μιάμιση ώρα γύριζα σπίτι όταν αποφάσισα να περάσω από το σπίτι της Κατερίνας να την ξυπνήσω που μένει Άνω Πατήσια και είναι στον δρόμο μου. Η Κατερίνα ξύπνησε απ' το κουδούνι, άνοιξε την πόρτα και αντίκρυσε εμένα με κουστούμι: "Ζαμπονοτυρόπιτα;" Της προσφέρω μια σακούλα απ' το Everest ενώ αυτή τσιμπιόταν να καταλάβει αν κοιμάται και ταυτόχρονα είχε λυθεί στα γέλια.

Sunday, October 11, 2009

24 Hours Comics Day 2009


Πήγα χτες παρέα με την Μαριλού να δώσω το παρόν στο 4ο ετήσιο 24hr Comics Day στο Metropolis Live Stage. Για όσους δεν ξέρουν, το 24h Comics Day είναι ένα event που γίνεται σε πολλές χώρες ανά τον κόσμο και στην Ελλάδα διοργανώνεται από τον Ανδρέα και τον Ευθύμη των εκδόσεων/καταστημάτων Comicworld. Πολύ απλά, είναι ένας διαγωνισμός όπου λαμβάνουν μέρος διάφοροι σκιτσογράφοι/κομίστες κτλ. με σκοπό να (αυτο-)σχεδιάσουν ένα κόμικ 24 σελίδων μέσα σε 24 ώρες, κάτι που αποδεικνύεται άθλος, μιας και συνήθως οι φίλοι μου κομίστες βγάζουν 1-3 σελίδες τη μέρα, με πολλή δουλειά.

Φέτος έγινε στο Metropolis Live Stage κοντά στην Ομόνοια, ζεστός χώρος και με αρκετή ησυχία για να μπορέσουν να δημιουργήσουν τα παιδιά. Είδα περισσότερα άτομα να συμμετέχουν απ' όσα έχω δει ως τώρα όλες τις χρονιές που έχω πάει, καθώς υπήρχαν και άτομα που δεν χώρεσαν να κάτσουν και να πάρουν μέρος. Με το που έφτασα χάρηκα που είδα πολλά γνωστά πρόσωπα, όπως την φίλη μου την Κατερίνα που κάνει το Πισχαζόν φανζίν, η οποία αν και εγκατέλειψε από νωρίς, τουλάχιστον φέτος πήρε μέρος, κάτι που αποφεύγει τόσα χρόνια. Ελπίζω του χρόνου να κάτσει κιόλας γιατί πιστεύω ότι έχει ταλέντο. 4 χρόνια πριν στο πρώτο 24h ήταν που την γνώρισα.

Η μεγάλη έκπληξη καθώς πήγαινα να χαιρετήσω μια άλλη φίλη, μέσα στην ησυχία που επικρατούσε σε μία τεράστια αίθουσα όπου άτομα προσπαθούσαν να δημιουργήσουν, ξαφνικά με αρπάζουν δύο χέρια από πίσω. Γυρνάω και βλέπω τον λατρεμένο μου Γιάννη Δαλκίδη, τον οποίο είχα να δω μήνες, πριν φύγει για ένα τρίμηνο Ιαπωνία και μετά λείψει όλο το καλοκαίρι Κομοτηνή. Έτσι όπως με έχει αρπάξει λοιπόν, γυρνάω και τον σπρώχνω προς τα πίσω, όπου δεν είχαμε προσέξει ότι είχε κάτι καρέκλες, πέφτει λοιπόν θεαματικά κάνοντας εννοείται μεγάλο σαματά, πέφτω κι εγώ από πάνω του κι αρχίζουμε τα μπουκέτα. Γύρισαν όλοι να δουν τι συμβαίνει, κατάλαβαν βέβαια ότι ήταν απλός χαβαλές μετά από λίγο και γέλασαν, κάποιοι απ' ότι είδα ψιλο-ενοχλήθηκαν κιόλας. Δεν έχει σημασία όμως, ήταν τόσο θεαματική η σκηνή που και να την είχαμε χορογραφήσει δεν θα είχε βγει τόσο ωραία. Μακάρι να μας κινηματογραφούσε κάποιος εκείνη την στιγμή.

Γενικότερα χάρηκα που είδα τόσα άτομα με ταλέντο και μεράκι και θέληση να συμμετάσχουν, κάθε χρόνο και καλύτερα στον ελληνικό χώρο τον κόμικς. Την ελληνική προσπάθεια προσέχουν εξάλλου και οι μεγαλο-βιομηχανίες των κόμικς στο εξωτερικό, που έχουν αρχίσει να επιστρατεύουν (και να βραβεύουν ενίοτε) ελληνικά ταλέντα, όπως ο Βασίλης Λώλος, ο Νίκος Κούτσης, ο Ηλίας Κυριαζής και ο Γιώργος Καμπάδαης. Είμαι σίγουρος ότι μέχρι του χρόνου θα έχω να προσθέσω διπλάσια ονόματα στην λίστα.

Κeep up the good work guys, we're always behind you.

Thursday, October 08, 2009

Το μωρό μου

Έχω μία εξομολόγηση να κάνω. Τον τελευταίο καιρό είμαι ερωτευμένος. Εννοώ και με κάποια εκτός της κοπέλας μου. Ο νέος μου έρωτας μου έχει πάρει τα μυαλά και δεν μπορώ να μην την σκέφτομαι. Την έβλεπα στον ύπνο μου και τώρα επιτέλους, μετά από τόσο καιρό, έγινε δικιά μου. Αυτή είναι η νέα Amatycycle...

Sunday, October 04, 2009

Just because they serve you...


Χτες ήμασταν σ' ένα bar στου Ψυρρή με τα παιδιά. Ο ψιλο-χοντρο-κουνιστός σερβιτόρος μας κέρασε σφηνάκια home-made του μαγαζιού, κάτι σε στυλ Frangelico, με μέλι στον πάτο του σφηνο-ποτηριού και ένα στικάκι κανέλα, το οποίο, σύμφωνα με τον υπερβολικά χαρωπό σερβιτόρο, το κουνάς καλά-καλά μες στο μέλι και μετά το γλείφεις μέχρι να τελειώσει. Όταν τον ρώτησα μετά πως το λέτε αυτό το σφηνάκι εδώ μου απάντησε "Τσιμπούκι φυσικά!" Του δίνω δίκιο, έπρεπε να το 'χα καταλάβει.

3 η ώρα και κάτι, όταν έφυγα απ' τα παιδιά, ψιλο-πεινούσα και είπα να περάσω απ' τα McDonald's στο Σύνταγμα να πάρω κάτι να φάω.
Ταμίας: Έχετε παραγγείλει;
Εγώ: Θέλω δύο chicken burger και μία πατάτες deluxe.
Ταμίας: Θα κάτσετε εδώ;
Εγώ: Όχι.
Ταμίας: Τί όχι;

Μετά από λίγη ώρα, μου τα φέρνει και του λέω...
Εγώ: Sour Cream μου βάλατε στις πατάτες;
Ταμίας: Όχι.
(παύση)
(τον κοιτάω αμίλητος)
(μου βάζει)