Too good for this world...

Σήμερα έτσι όπως καθόμουν ξαφνικά θυμήθηκα την Meg, χωρίς λόγο.

Insert backstory here:
Πριν κάτι χρόνια είχα κανονίσει να πάω στο πρώτο 24-Hour Comics Day Hellas μαζί με μία γνωστή, η οποία μου 'χε πει θα φερνε μαζί της κάτι φίλες της. Ανάμεσα σ' αυτές τις φίλες της ήταν και η Meg. H Meg εκ πρώτης όψεως ήταν μία ψηλή ξανθιά κοπέλα με ξενικά χαρακτηριστικά, πολύ όμορφη, αλλά με φυσική ομορφιά αφού πολύ σπάνια βαφόταν. Όταν την γνώρισα λίγο καλύτερα ανακάλυψα ότι εκτός από πολύ όμορφη ήταν και πολύ έξυπνη κοπέλα, φιλική, αστεία, εύστροφη και με πολλά ενδιαφέροντα. Καταγόταν απ' το εξωτερικό, απ' την Πολωνία αν δεν κάνω λάθος, ασχολιόταν με το σχέδιο και σπούδαζε αρχιτεκτονική. Επίσης κάποιος μου είπε ότι της είχαν κάνει πρόταση να πάει για playmate αλλά αρνήθηκε γιατί δεν ήταν πρόθυμη να κάνει κάποια άλλα πράγματα. Με λίγα λόγια ήταν απ' τις κοπέλες που λάτρευες απ' την πρώτη στιγμή.

Το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό της Meg κατά την δική μου άποψη ήταν η δίψα που είχε για ζωή. Βγήκαμε αρκετές φορές μετά απ' αυτό (με παρέα, για να μην παρεξηγούμαι) και ήταν πολύ ευχάριστο άτομο, πάντα κάναμε πλάκα και πάντα περνούσαμε καλά. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τις περίεργες συζητήσεις μας στο msn και τον τρόπο που μου "την έλεγε" για πλάκα αποστομώνοντας με, κάτι που δεν γίνεται συχνά. Επίσης θυμάμαι ξέφρενες βραδιές που χορεύαμε στο Underworld ως το πρωί χωρίς σταματημό. Μετά από καιρό χαθήκαμε, έτσι όπως τυχαίνει κάποιες φορές να χάνεσαι με τους ανθρώπους, χωρίς ιδιαίτερο λόγο.

Μετά από πολύ καιρό μια μέρα που βρισκόμουν στην Πάτρα με πήρε τηλέφωνο ο Βαγγέλης και μου είπε κάτι που με χτύπησε σαν πέτρα στο στήθος κι ακόμα έτσι νιώθω όταν το θυμάμαι: "Πέθανε η Meg." Φυσικά δεν το πίστεψα στην αρχή. Αποκλείεται όμως να μου έκανε τόσο κακόγουστο αστείο. Δυστυχώς δεν ήταν αστείο. Απ' ότι έμαθα μετά η Meg υπέφερε χρόνια από λευχαιμία ή κάτι παρόμοιο και τελικά υπέκυψε. Κάποιος μου είπε ότι είχε γεννηθεί πολύ κοντά στο Chernobyl. Η φίλη της που μας είχε γνωρίσει μου είπε πως κάτι της είχε πει ότι πολλές φορές έχει ανυπόφορους πονοκεφάλους αλλά γενικά δεν της άρεσε να μιλάει γι' αυτό. Αν τη γνώριζε κάποιος δε θα καταλάβαινε με τίποτα ότι ήταν άρρωστη. Εμένα πάντως ούτε μου πέρασε ποτέ απ' το μυαλό.

Έμαθα κιόλας ότι η Στεφανίδου της έχει αφιερώσει από τότε 2 ή 3 εκπομπές. Η μάνα μου τις έχει δει και μου 'χει πει για τη μάνα της Meg πόσο συντετριμμένη είναι μετά τον θάνατο της. Ευτυχώς δεν τις είδα εγώ, γιατί δε θα άντεχα. Δύο πράγματα με κάνουν σίγουρα να κλαίω, η απώλεια μετά τον θάνατο κάποιου αγαπημένου προσώπου και η αδικία. Πόσο μάλλον όταν συμβαίνουν και τα δύο ταυτόχρονα. Στην κηδεία δεν πήγα γιατί το έμαθα αφού έγινε, κι έτσι κι αλλιώς ήμουν Πάτρα. Αυτό που μετανιώνω μόνο είναι ότι δεν πρόλαβα να την γνωρίσω περισσότερο.

Δεν στεναχωριέμαι για την Meg. Πιστεύω ότι έζησε κάθε στιγμή. Υπάρχει μία εβραϊκή παροιμία που λέει: "Όταν πενθείς, μην στεναχωριέσαι επειδή κάποιος δεν υπάρχει, αλλα ζήσε με ευγνωμοσύνη για το γεγονός ότι υπήρξε."

Οπότε θα της αφιερώσω κάτι χαρούμενο, το μόνο που της ταιριάζει...
Iggy Pop - Lust For Life

Strange feelings of normalcy...

Σήμερα ξύπνησα το πρωί στο κρεβάτι μου, ότι ώρα ήθελα.
Ο λαιμός μου ξερός και κλασσικά είχα ξεχάσει να φορέσω κάτι από πάνω το βράδυ και είχα κρυώσει.
Το laptop μου δίπλα κατέβαζε αποβραδίς, σηκώθηκα και μ' έπιασε φτέρνισμα.
Καθημερινοί πρωινοί μικροτσακωμοί με γονείς για ανούσια θέματα.
Μία κοπέλα στη σκέψη μου.


Πολύ γλυκιά καθημερινότητα που έχω μήνες να βιώσω και πρώτη φορά καταλαβαίνω πόσο μου λείπει.
Έχω την περίεργη αίσθηση ότι θα το πληρώσω ακριβά που ξαναγεύτηκα λίγη απ' τη ζωή μου...