...it's been too long since my last confession...
Έχω καιρό να γράψω. Απ' την τελευταία φορά που έγραψα έχουν συμβεί πολλά. Καλά και άσχημα... Απ' την τελευταία φορά που έγραψα...
- Είμαι πάλι ελεύθερος. Πολίτης. Μπλε ταυτότητα. Δεν έχει κανείς πλέον εξουσία πάνω μου. Στο διάολο πια όλοι τους κι εύχομαι να μην τους ξαναδώ πουθενά. Απίστευτο συναίσθημα. Μπορώ πλέον να κάνω ό,τι θέλω. Ο λόγος που δεν το βροντοφώναξα αμέσως με το που έγινε και δεν μοιράστηκα την χαρά μου είναι ότι το βράδυ πριν απολυθώ, της 11ης Μαΐου...
- Έχασα μια φίλη. Αδερφή ενός κολλητού μου, μια κοπέλα με την οποία μεγαλώσαμε στην ίδια γειτονιά. Η κατάσταση στο σπίτι του απλά δεν περιγράφεται. Τώρα ο κολλητός μου είναι στην Κύπρο, όπου την έθαψαν, και δεν έχω τρόπο να επικοινωνήσω μαζί του. Και δεν ξέρω τι να πω. Απλά του είπα ότι τον αγαπάω κι αν με χρειαστεί είμαι εδώ.
On the lighter side of the force...
- Κουστουμαρίστηκα όπως βλέπετε και στις φωτογραφίες για έναν γάμο. Και μου άρεσε. Πάντα μ' αρέσει να δοκιμάζω διαφορετικά στυλ. Μάλλον είναι ο ηθοποιός μέσα μου.
- Πήρα το δίπλωμα της μηχανής και από κείνη τη μέρα είμαι συνέχεια βόλτες. Κάθε μέρα. Αν τύχει και δεν την πάρω μία μέρα μου λείπει πραγματικά. Χτες πήρα την Κατερίνα και πήγαμε βόλτα ως τον Άλιμο, αράξαμε στην παραλία, διακόψαμε τον Πέτρο απ' το φαΐ του να έρθει να μας βρει, μετά στον γυρισμό φτάσαμε ως το Φάληρο, χαθήκαμε, ξαναβρήκαμε τον δρόμο μας και μετά πάλι ως τα Πατήσια, διασχίσαμε όλην την Αθήνα. Ήταν γαμάτα.
I crave for the open road...
No comments:
Post a Comment