Suit up!

Πρωί-πρωί 7 η ώρα, άυπνος ξενύχτης, πήγα στην Καλογρέζα (στου διαόλου) για τις ανάγκες ενός γυρίσματος μιας ταινίας του φίλου Νίκου Σαμαρά. Πήγα με το scooter και, επειδή μου το είχε ζητήσει ο Νίκος για το γύρισμα, φορούσα κουστούμι. Περιττό να σας πω ότι με το scooter και το κουστούμι έμοιαζα σωστός γιάπης. Συγκεκριμένα σταματάω σ' ένα φανάρι και σταματάει δίπλα μου ένας τύπος με τζην κτλ. και την πιο όμορφη-παύλα-badass Harley που έχω δει στη ζωή μου. Τον κοίταζα και τον ζήλευα. Θα μπορούσα να φοράω εγώ αυτή τη στιγμή τζηνάκι και να 'μαι πάνω στην chopper μου. Αλλά 'νταξ, δεν κάνει κακό που και που να μεταμορφώνεσαι, ειδικά αν θες να θεωρείς τον εαυτό σου ηθοποιό. Άσε που το λινό κουστούμι μου, πιστέψτε με, είναι πολύ πολύ άνετο, πιθανότατα πιο άνετο απ' τα συνήθη ρούχα μου.

Με το κουστούμι και το κράνος (δηλαδή δεν φαίνονταν και τα σκουλαρίκια) διαπίστωσα πόσο πρόθυμοι ήταν οι περαστικοί να με βοηθήσουν να βρω τον δρόμο μου και πόσο εκτιμούσαν την ευγένεια μου. Παρόλαυτα την ίδια ευγένεια έχω και όταν φοράω σκελετούς στην μπλούζα και έξι κρίκους στ' αυτιά ("σετ χαλκάδων" όπως το είχε πει ο διοικητής μου στην Λήμνο), αλλά τα βλέμματα σίγουρα δεν είναι ίδια.

Τέλος πάντων, το γύρισμα ήταν σύντομο και διασκεδαστικό και μετά από μιάμιση ώρα γύριζα σπίτι όταν αποφάσισα να περάσω από το σπίτι της Κατερίνας να την ξυπνήσω που μένει Άνω Πατήσια και είναι στον δρόμο μου. Η Κατερίνα ξύπνησε απ' το κουδούνι, άνοιξε την πόρτα και αντίκρυσε εμένα με κουστούμι: "Ζαμπονοτυρόπιτα;" Της προσφέρω μια σακούλα απ' το Everest ενώ αυτή τσιμπιόταν να καταλάβει αν κοιμάται και ταυτόχρονα είχε λυθεί στα γέλια.